Sinds de lockdown ben ik online gaan coachen en dat gaat heel goed. Met de nodige creativiteit kunnen eigenlijk alle oefeningen ook online gedaan worden, immers energie kent geen tijd, plaats of afstand.
Zo coach ik vanuit Hoorn een vrouwelijke onderwijsprofessional in het zuidwesten van Nederland.
Haar coachvraag is: wat belemmert mij om te voelen wat ik echt wil. We hebben inmiddels al een paar online-gesprekken gehad. Ze begint dit gesprek met dat ze sinds ons laatste gesprek veel nadenkt en van alles voelt.
Ze merkt dat ze toch gevoelig is voor wat een ander denkt en vindt. Ze bereidt zich daarom altijd goed voor als ze gesprekken moet voeren.
De vragen die bij haar opkomen: Waarom doe ik dit? Anderen zullen wel denken daar heb je haar weer, moet ze weer moeilijk doen. Het valt me op dat ze vaak het woord denken gebruikt. Ze praat snel, veel en lacht veelvuldig.
Ik vraag haar of er een recente situatie is waarin dit speelde. Die heeft ze: een gesprek met een collega. Ze vertelt snel en druk en vooral over de context. Ik zie haar in een werkhouding achter haar bureau/achter de laptop zitten: Rechtop, op het puntje van haar stoel, in de actiestand zeg maar.
Terwijl ze vertelt lacht ze weer veel. Ze heeft een prachtige lach en ik merk dat ik erdoor afgeleid raak. In het kader van alles is informatie, deel ik met haar wat ik waarneem en wat het met mij doet. Ik merk op dat ik heel nieuwsgierig ben naar hoe ze zich voelde in de situatie met de collega. Het is even stil en dan begint ze te huilen.
Ze begint te praten: Ze is verrast over de emotie. Ze was er al wel verdrietig over geweest, maar dacht dat ze er wel klaar mee was.
Ik vraag haar naar gevoelens die ze nu voelt en waar ze deze in haar lichaam ervaart. Ze voelt een drukkend gevoel op haar borst en heeft moeite met haar ademhaling.
Ik stel voor om een oefening te doen om haar fysieke sensaties verder t verkennen. Ik doe dit omdat ik haar veelvuldig hoor praten over wat ze ‘denkt’ en ze aangeeft dat ze graag goed wil voelen.
Haar gevoel geeft haar een boodschap
Ze staat open voor de oefening. Ik nodig haar uit om achterover te leunen en haar ogen te sluiten. Met mijn begeleiding keert ze naar binnen en met de vragen die ik haar stel verkent ze de sensaties in haar lichaam. We nemen hier de tijd voor zodat ze echt contact kan maken met wat ze waarneemt en wat haar dit vertelt. Dit levert haar het inzicht op dat ze eigenlijk nog boosheid voelt over de situatie en dat verrast haar. Ze kan verdriet meestal wel voelen, vertelt ze, maar staat eigenlijk niet stil bij andere mogelijke emoties.
Tot slot geeft ze het gevoel een stem. Ze luistert naar de boodschap die dit gevoel voor haar heeft: Ik mag er ook zijn.
Als we de oefening afronden is ze zichtbaar meer ontspannen: ze heeft een zachter gezicht, een rustige stem en ademhaling.
In de nabespreking hebben we het over het veelvuldig lachen en dat het afleidend lijkt voor wat er op dat moment werkelijk speelt (in haar emoties) ik vraag haar of ze dit herkent. Het is lang stil, ze denkt diep na en beaamt dit dan.
We spreken af dat we het hier de volgende keer over kunnen hebben.
